Πολυτέλεια ή ανάγκη;
Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Πόσο μάλλον για καλλιτέχνες- και ειδικά για τους νεότερους! Την εποχή της Κρίσης όλοι θεωρούν βέβαιο ότι τα θέατρα, τα βιβλιοπωλεία, οι γκαλερί, θα δουν το κοινό και τα έσοδά τους να μειώνονται.
Είναι είδος πολυτελείας η Τέχνη ή όχι; Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν έχει την απάντηση που φαίνεται, εκ πρώτης όψεως. Κι αυτό γιατί η Τέχνη πάντα ενδιαφέρεται -και ενδιαφέρει- γιατί δεν βλέπει μόνο τα προφανή, την πρόσοψη.
Θα μου πείτε ότι την ώρα που μειώνεται η κατανάλωση στα σούπερ-μάρκετ και στα βασικά είδη ανάγκης, φυσικά και είναι πολυτέλεια η Τέχνη. Κι όμως! Μπορεί η οικονομική σκέψη να επιβεβαιώνει τα περί πολυτέλειας, μας διαψεύδει όμως η ιστορία.
Η Τέχνη δεν ανθίζει παράλληλα με την ευμάρεια ή το κρεσέντο καταναλωτισμού που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Η ιστορία δείχνει ότι οι άνθρωποι, σε περιόδους που σοκάρονται από γεγονότα που ανατρέπουν τη ζωή τους (από πολέμους, μέχρι οικονομικά κραχ), στρέφονται με μια ιδιαίτερη ορμή και ανάγκη στην Τέχνη, αναζητώντας μια διέξοδο, έστω κι αν μοιάζει ουτοπική, μπροστά στο ρεαλιστικό στενό πλαίσιο που τους πνίγει. Ουκ επ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος...
"Οχι δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη η Τέχνη" μπορεί να την έχουμε πράγματι πολύ περισσότερο ανάγκη απ ό,τι νομίζουμε την Τέχνη, αυτούς τους πολύ δύσκολους και εξαιρετικά αντιαισθητικούς καιρούς.
Tης Γιούλας Ράπτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου