'Ερως, θέρος, πόλεμος

Μπαίνει λοιπόν και ο Ιούλιος: κάποιοι έχουν φύγει, οι περισσότεροι μάλλον είναι εδώ. Οι συζητήσεις για τις διακοπές λιγότερες από άλλες φορές, η ανάγκη για φυγή μεγαλύτερη, η αίσθηση ότι αυτό το
Καλοκαίρι είναι παράξενο και διαφορετικό, έντονη.
«Έρως, θέρος, πόλεμος», ο τίτλος του μυθιστορήματος της Ευγενίας Φακίνου, θα ταίριαζε στο Καλοκαίρι του 2010.
Έρως: Φυσικά δεν έχει εποχές, αλλά πάντα τα Καλοκαίρια βοηθάνε να γίνουμε πιο εύκολα στόχος. Λίγο τα σώματα που είναι πιο δοτικά, απαλλαγμένα από κοστούμια τυπικότητας: ένα παρεό, ένα λευκό διάφανο λινό, τιραντάκια σε μαυρισμένους ώμους! ('Οχι η πρόκληση του γυμνού της αγοράς, η πρόσκληση όταν περπατάς ξυπόλητος σε βρεγμένη άμμο). Λίγο η φύση, που θυμίζει ό,τι ξέχασες σε γραφεία με φωτισμό νέον και σε οθόνες με πολλά πίξελ. Λίγο που ξαναθυμάσαι ότι τα βασικά και τα σημαντικά δεν πουλούνται ούτε αγοράζονται. Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ' αγόρι μου...
Θέρος: εστιασμένο στις διακοπές. Να διακόψεις, από όλα αυτά που είναι επιβίωση, αλλά όχι κατ΄ ανάγκην και ζωή. Να αλλάξεις ρυθμό κι αν είσαι τυχερός και τον τρόπο που μιλάς και ακούς. Να ακούσεις, σε ένα κόσμο που όλοι μιλάμε. Ακατάπαυστα. Σαν να φοβόμαστε ότι η σιωπή θα αποκαλύψει το κενό. Να περπατήσεις, να πάρεις βαθιές εισπνοές, να ανακαλύψεις ότι η φύση συνεχίζει κι ας την έχει κάνει ο σημερινός άνθρωπος ένα είδος «φολκλόρ»: κοίτα ηλιοβασίλεμα, κοίτα Ανατολή, πω-πω αστέρια, κοίτα χρώματα. (έτοιμες οι ψηφιακές να απαθανατίσουν την ομορφιά που έχουμε ξεχάσει).
Πόλεμος: Ακήρυχτος αλλά πόλεμος. Στις συζητήσεις το ιδανικό νησί έχει αντικατασταθεί από το ΔΝΤ, η καλοκαιρινή ραστώνη από νούμερα και υπολογισμούς, μια βόλτα για φαγητό με παρέα σε «πόσο το έχει αυτό; Αν είναι δυνατόν!».. Κάθε σπίτι- όλα όσα ξέρω και ξέρω πολλά και διαφορετικά- έχει τουλάχιστον έναν άνεργο, μια δόση που δεν την σηκώνει, κάποιον που είναι έτοιμος να καταφύγει στα ηρεμιστικά.
Κι ένα ερώτημα, σαν βραχνάς: «τι να κάνουμε;» -που μένει αναπάντητο. Και μια απειλή, που συμφωνούν όλοι: "Μετά το Καλοκαίρι να δεις τι μας περιμένει"…
Και δυστυχώς, αυτό δεν είναι ένα «Όνειρο Καλοκαιρινής νυχτός» που θα το έγραφε ένας Σαίξπηρ. Είναι το Καλοκαίρι του 2010 που αναζητάει έναν τίτλο, όχι σε ένα λογοτεχνικό σκράμπλ, αλλά στο σταυρόλεξο της ζωής μας. Για δυνατούς λύτες!

Υ.Γ : Καλό μήνα

Tης Γιούλας Ράπτη