Οδοντιατρικές παρατηρήσεις και στατιστικές διαπιστώσεις για μια κοινωνία με τα μυαλά στα κάγκελα.
Οι περισσότεροι σφίγγουν τα δόντια όταν κοιμούνται ενώ έχει παρατηρηθεί ότι πλέον αυτή η συνήθεια συνεχίζεται όλες τις ώρες της ημέρας. «Έχουν αυξηθεί σημαντικά τα κρούσματα», καθώς το σφίξιμο των δοντιών...
επηρεάζει την αδαμαντίνη προκαλεί πόνο στην κροταφογναθική άρθρωση και συνοδεύεται από συχνούς πονοκεφάλους.
Είναι μια ενστικτώδης αντίδραση στο διαρκές άγχος, την πίεση και τον φόβο. Είναι καταπιεσμένος θυμός ή απογοήτευση από την καθημερινότητα. Σφίγγοντας τα δόντια αναζητάς ασυναίσθητα κουράγιο και ψυχικά αποθέματα, δηλαδή την ελπίδα να συνεχίσεις. Ωστόσο στην πραγματικότητα απλώς καταστρέφεις τα δόντια σου.
Ο Θαλής ο Μιλήσιος έγραψε ότι «ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα μένει». Κάτι παραπάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά η ελληνική πραγματικότητα δεν δείχνει να τον επιβεβαιώνει. Η ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα ή τουλάχιστον δεν καταγράφεται στις μετρήσεις. Ελπίζω (!) ότι η ελπίδα είναι κάπου βαθιά κρυμμένη και περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να βγει στην επιφάνεια.
Εξάλλου ο Σάρτρ υποστήριζε επιμόνως ότι «η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας».
Του Παναγιώτη Κακολύρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου